Zeppo

Collega
'Ik hou veel meer van jou, dan jij van mij', zei ze vanmiddag. Ik haalde haar aan het eind van de middag op om samen een sigaret te roken. In haar stem klinkt scherts en ernst tegelijk. Tussen de middag kwam ze mij met het zelfde doel halen. Ik wilde -vanwege halverwege het bord lunch- niet mee.

Ik antwoord met een grap. Niet in ernst. Niet dat ik het me afvraag, van dat houden van. Dat ik haar nu hooguit een maand of vier ken en dat ze met stip is binnengekomen in de top tien van mensen met wie ik graag ben.

Er zijn mensen die ik meer vertrouw. Aan wiens oordeel ik meer waarde hecht. Met wie ik meer leeftijd om nog maar te zwijgen van levensfase deel. Veel meer interesses ook. Die hoogstwaarschijnlijk langer mee gaan in de vriendenkring. Maar toch, met weinigen ben ik zo graag.

Bij de sigaret vraagt ze me wat ik wil voor m'n verjaardag. Veertig word ik, morgen, en ik verzin een kadootje dat het werk me kan geven. We zwaaien mij naar de bus en onderweg bedenk dat het eigenlijk al een kadootje is: een collega met wie je op kunt schieten.

Siamees
Wat bezield ze toch die mensen, en ook, erger nog: zal ik ook zo worden? Het zijn meestal vijftigers. Kinderen uit huis -denk ik dan- en dan samen gezellig naar de wadden met een his and hers fiets. Wat nog verteerbaar zou zijn als ze er niet ook een his en hers trainingspak bij zouden dragen. Van de week zag ik zelfs een stel met dezelfde fleecetruien, dezelfde -afrits- broek en dezelfde schoenen. Zelfs het haar zat min of meer hetzelfde!

Brrrrrr.