Zeppo

dinsdag, september 26

 
Strohalmen
In al dat klein sollicitatieleed -vandaag voor de derde keer ergens tweede geworden, mijn kast staat vol met zilver- is er één ding wat me op de been houdt. Het is een staaltje positief denken waar docter Phil nog een puntje aan kan zuigen. Positief denken en nog magisch ook, om niet te zeggen volstrekt waanzinnig.

Alhoewel ik absoluut van de predestinatie ben, geloof ik namelijk bij iedere baan die ik niet krijg wel heilig dat het niet mijn baan was. Dat er ergens op dit moment een vacature wordt opgesteld voor de baan die twijfelloos mijn baan moet zijn. Een betere baan vanzelfsprekend. Deze veronderstelling voed ik door dagelijks te bedenken waar ik vroeger ooit ben afgewezen. En hoe gelukkig de afwijzing daarna bleek. Achteraf dan.

Enfin.
Wat een mens al niet doet om het hoofd boven water te houden.
Gaan jullie me wel slaan wanneer ik Jomanda ga overwegen?

woensdag, september 13

 
Liefde is...
En wat doe je dan, als je in je vakantieweek net één nachtje met z'n tweetjes naar het dichtsbijzijnde wadden eiland kan betalen? Dan ga je romantisch uit eten bij de groenteboer.


zondag, september 10

 
Polo
In de zandbak van de dierentuin valt er voor ouders niet veel anders te doen dan naar andere ouders loeren. En er over roddelen natuurlijk. Een terrasje is er niks bij. Zo zag lief een man met een -brrrr- poloshirt. Wij (geen pluralis majestatis, maar lief en ik) hebben het niet op poloshirts. Misschien bij speciale gelegendheden; polo bijvoorbeeld, maar niet in het algemene straatbeeld.

En daar word je er mee overspoeld. Binnen een minuut had ik er negen andere gespot. Zeven keer lichtblauw, een rood en een zwart. Allemaal zo'n raar kraagje, alleen godzijdank niet één keer omhoog.

Allemaal zo ik ben vrijetijds en toch netjes. Aangeharkt zou ik zeggen. Aangeharkte mannen. Doe toch een t-shirt aan! Of als je netjes wilt het enige echte ultime mannenkledingstuk: een overhemd. En nee, geen korte mouwen waarmee iedere hunk moeiteloos in een lullo verandert, maar opstropen die mouw. Een witte, 's ochtends even de bout er over (echte mannen strijken zelf) en dan lekker vies worden in de dierentuin.

Maar goed.
Gezien de toestand in de zandbak ben ik een roepende in de woestijn.

Archives

mei 2005   juni 2005   juli 2005   augustus 2005   september 2005   oktober 2005   november 2005   december 2005   januari 2006   februari 2006   maart 2006   april 2006   mei 2006   juni 2006   juli 2006   augustus 2006   september 2006   oktober 2006   november 2006   december 2006   januari 2007   februari 2007   maart 2007   mei 2007   juni 2007   juli 2007   augustus 2007   september 2007   mei 2008   juni 2008   juli 2008   augustus 2008   september 2008   oktober 2008   november 2008   december 2008   januari 2009   februari 2009   maart 2009   april 2009   mei 2009   juli 2009   augustus 2009   april 2010  

This page is powered by Blogger. Isn't yours?