Zeppo

Smile
Ik mis een kies. Stukgeknarst, helemaal tot op de wortel stukgeknarst. Het is een kies al achter de hoektand dus lachen = gapende leegte. Dat is natuurlijk geen gezicht, maar niet echt ernstig. Dacht ik.

Tot verschillende vriendinnen heel voorzichtig wachtten tot lief de kamer uit was (ja die had het nog niet gezien natuurlijk) om vervolgens zacht fluisterend en in zeer eufemistische termen te informeren naar de gapende leegte. Ai. Dan moet het wel ernstig zijn. Zacht gefluisterde eufemismes en je weet dat je nog maar één stap verwijderd bent van een lepralijder die buiten de kraal wordt gezet.

Gelukkig had ik vorige week een afspraak met W.
Ex collega W.
Ex rookmaatje W.
Die na het zoenen en het uitroepen van 'wat heb jij een mooie tas', direct, en plein publiek, verder ging met 'wat is er met je kies?!'. Tjak, zo door de hal van het stadhuis van Den Haag. En die hal heeft een galm hoor.

Toch niet helemaal leproos. Zo red ik het nog wel tot de afspraak bij de kaakchirurg volgende maand. Maar voor het stokje van haar (maak snel en zonder na te denken een zelfportret) heb ik toch maar even mijn mond dicht gehouden. Voordat jullie gaan fluisteren.



ps: het stokje gaat naar Neneh
pss: liesje moet ook buiten de kraal: ze heeft de waterpokken!

Ik ben
Zo nu en dan checken we even of ze nog weet wie we zijn. Het kind. Per slot roept ze ons altijd met een onzijdig Jaja. Of erger nog, alleen een soort aaa. Dus aan tafel, de million dollar question: waar is papa? Wijzend vingertje. Waar is mama? Blik met vingertje. Waarop het vingertje op de eigen borst werd gezet en de stem gedecideerd zei: 'Lies'.

Geweldig.
Ze is.