Zeppo

Oudje (3)
Zijn we op last van de cardioloog verzameld om te praten over stopzetten van de behandeling en het opvoeren van de morfine, wachten we uren, en horen we vervolgens dat er sprake is van een herstel ver boven verwachting. Sterker nog, de gevarenzone lijkt momenteel ver weg. Net zo ver als het opvoeren van morfine.

Ondertussen heb ik qua loopings een Python ervaring achter de kiezen.
Maar als dit voorlopig het uitstappunt is hoor je mij niet klagen.

Déjà vu
De smaak van rijpe aardbeien, de geur van pasgemaaid gras, de pijn bij de tandarts. Ik ben het niet vergeten denk ik, maar toch, iedere keer als ik mijn tanden in de aarbei zet, of de tandarts zijn boor in mijn tanden zet, weet ik het weer echt. Pats voor de volle honderd procent.

Zo wist ik ook van verdriet. Van die steen op je borst en de zwaarte van het lijf, de fysieke zwaarte van het zeulen met je eigen lijf en die steen op je borst. En nu ik het weer voel is het bijna een oude bekende. Geen vriend, maar wel iemand die ik met een 'o daar ben je weer' kan begroeten. Lang weggeweest.

Zoals ik bij de tandarts naar het plafond kijk en onderga. Tot het voorbij is.

Oudje (2)
Ach mijn arme lieve oudje. Was ze vorige week al zwak, deze week is ze zwakker. Een longontsteking, een wondonsteking, een opname op de IC en nu een hart dat blijvend is aangetast. Haar dagen zijn geteld, maar of we in dagen, weken of maanden mogen tellen is nog niet bekend. Wel dat het hoogstwaarschijnlijk niet veel beter wordt dan dit: een zwak vogeltje, met ogen die om de haverklap dichtvallen, maar nog wel blij oplichten als ze ons ziet.

Oudje
Eerder van vakantie terug gekomen om naar mijn moeder te gaan. Het gaat slecht. Niet als in terminaal, maar als in diep in de put. Van het verpleeghuis, ziekenhuis, thuis, toch maar verzorgingshuis gesleep. Van het eindeloze wachten op de wc rondes, met een overprikkelde blaas. En nog zo wat ellende.

In de stoel zat een mager vogeltje. In liefs gezicht zag ik mijn schrik weerspiegeld. Twee weken geleden zagen we haar nog! Het enige waar ze zich aan vast houdt, is de belofte dat ze over zes weken naar huis mag. Wat niet gaat lukken als ze zo door gaat. Niet genoeg eten, niet genoeg drinken (naar de wc!): lichamelijk verzwakken. Niet meer lezen, niet meer tv kijken: geestelijk verzwakken.

Ik hang tussen huilen of een schop onder de reet geven, en doe maar een aai over haar bol. Tja.

*Wakker*

Daar stond ze. Goed rechtop voor de verandering, sprankelende, haast te sprankelende blik in de ogen en vol, vol van energie. Ze gaf praktisch licht zeg maar. Sterker nog, het had me niet verbaasd als ze daadwerkelijk licht had gegeven.

En het was vier uur in de nacht.

'Jij was net zo', zegt mijn moeder. Dat zegt ze wel vaker, maar vooral en vol overtuiging als het om slapen gaat. Tja. Zelfs ik weet het nog, terwijl mijn geheugen gatenkaas is en dan van het soort gaten met wat kaas er tussen. Altijd wakker geweest 's avonds. Hoe later hoe beter. Eigenlijk ben ik nog zo, maar ik weet het nu, dat ik moe ben de volgende dag als ik er aan toe geef.

Zij weet van niks. Zij is wakker spreekt hoopvol en opgewekt tegelijk: 'beneden spelen mama?'. Wat niet mocht natuurlijk, wat haar er niet van weerhield om wakker te blijven natuurlijk. Om kwart voor elf hadden de leidsters haar op bed gelegd zeiden ze. Helemaal kapot. Mijn lieve schaapje.