Zeppo

Indikken

Nee, ik moet niet indikken, ik moet uitdikken, uitdunnen, indunnen, hoe het ook maar heet dat gewicht verliezen. Het leven, het dagelijks leven moet indikken.

Het dagelijks leven, tot nu toe vooral een zee van tijd, moet indikken. Vier keer tien uur ben ik van huis. En daarna is er Lies. En dan, daarna nog douchen, lieven, kranten, kletsen, koken, poetsen, eten, winkelen en voor me uit staren.

Dus als ik er even niet ben dan ben ik niet weg.
Dan ben ik indikken.


(Lies heeft ondertussen een eigen agenda, naast creche, slaap, bomen staren en kletsen, oefent ze handen vouwen. Voor de doop vermoed ik. )

Magneet
Ik hou niet van een Mars. Een Mars is teveel. Hetzelfde had ik met ijs. Een bolletje hooguit. Had ik. Tot vakantie, zon, amaretto & ijscoupe. Grote ijscoupe.

Sindsdien is het mis. 's Ochtends eet ik braaf mijn twee volkoren met appelstroop. Tussen de middag sla, karnemelk en nog een volkoren. Rond theetijd een appeltje. Uit het boekje tot half zes. Tot de kiosk op het station.

'Met nootjes graag.'

In de trein pel ik het papiertje eraf. Eerst de bovenkant knabbelenen, dan voorzichtig, niet laten vallen, de zijkanten. Bij Amstel begin ik aan het ijs. Bij Duivendrecht aan de overgebleven chocolade aan de onderkant. Het gangpad staat vol mensen. Naast me vouwt iemand een krant open. Het ontgaat me zeker tot Abcoude allemaal. Ik eet een Magnum. Met nootjes.

Voor de eerste keer van een lepeltje


Ik geloof dat ze geen michelin vermelding verdienen volgens de Lies. Om van sterren nog maar te zwijgen...

Oud & nieuw
Mijn moeder is al zevenenzeventig, maar haar gelukkig maken is kinderlijk eenvoudig. Een stukkie rijden langs de bakker en de mooie kwekerij, er onderweg een kopje thee in gieten en daar wat taart bij bestellen en dan nog wat kwekken met elkaar.

(ja, het lijkt alsof ik over mij schrijf, maar het gaat dus over mijn moeder)

Daarom rijden we zo'n zes keer per jaar bijna tot de waddendijk en geven haar zo'n dag. Zoals vandaag. Waarbij we de taart vervingen door bonbons en de kwekerij door een winkel in curiosa. Bijzaak.

Om vanavond, in het gebruikelijke 'we zijn weer thuis en wat was het fijn he' telefoongesprek te horen dat de dag weer best fijn was, maar toch één hoogtepunt kende.

'Toen Lies bij mij zat en jullie weg gingen'.
Juist.

Terug
Zo'n zes keer per jaar ga ik dus terug. En iedere keer dezelfde emoties.

Het is terug naar waar de grote stilte is. Waar de dorpen zelfs op zaterdagmiddag uitgestorven zijn. Plaats van het uitzichtloze vervelen. Waar ik pubermeisjes in de gemeentelijke dwaling die bos heet - 'toe nou jongens, dit is Groningen'- stiekem een sigaretje zie roken. All dressed up, and no place to go. Alles waar ik aan ontsnapt ben.

Maar het wandelen. Het zicht tot aan de einder. De velden met de stoppels er nog op. Pas geploegde klei. Kieviten die zich verzamelen voor de trek. Het pad waarop ik de hond uitliet in de schemering. Daar waar buiten nog geen zondagmiddag bestemming is.

'Het is altijd hetzelfde', zegt lief 'je bent sip als je er naartoe gaat en sip als je weg gaat'.

Geplet tussen weerzin en verlangen...

De jurk

Ik vond 'm op een veiligsite.

'Dit doopjurkje is van 1966, onze dochter is daar in gedoopt. Heb het steeds met zorg bewaard, in de hoop dat er ooit een kleinkind in gedoopt zou worden. Helaas is de hoop op kleinkinderen opgegeven dus doe ik er misschien iemand anders plezier mee.'

Na wat mailen heen en weer bleek dat grote uitverkoop was ingegeven door het overlijden van de schoonzoon. Nu mag Lies de jurk voor een zacht prijsje.

Ik bied haar aan om na de doop een foto te sturen.
'Leuk, doe ik in het plakboek!', zegt ze.

'Wel een beetje treurig', vindt lief.
Ik vind het wel mooi, zo'n nieuwe kans voor de opgegeven jurk.

Maar ja, ik ben dan ook van het half volle glas.

Erfelijk materiaal
Eén van de dingen die ik het meest vreesde aan het ouderschap was het onvermijdelijk commentaar. De je moet ook niet zus maar zo zeggers. De ongevraagd advies gevers.

Tot nu toe zwijgen ze.

Het de ouder van de slapende baby heeft altijd gelijk effect denk ik. Want zolang Lies hele nachten doorslaapt en hele dagen tevreden is valt er weinig te adviseren. Niks geen 'je moet het raam ook open doen 's nachts' of 'hoeveel melk doe je dan in zo'n fles?'. Laat staan opmerking als 'geef haar maar een weekje hier, dan gaat het wel over'.

Er is namelijk niets dat over moet gaan.

Wat ik aan mijn kwaliteiten als ouder zou kunnen wijten. Of aan mijn pedagogische visie. Waarna ik mijn bestseller 'de drie nieuwe R's: routine, ruimte & respect' zou schrijven. Maar ik vrees dat als er al sprake is van een grote invloed mijnerzijds het vooral de invloed van de genen is. Niet voor niks noemde mijn moeder mij (na de voorgangers de lastige, de slimme, de lieve en de mooie): de makkelijke baby.

Slapen, eten en tevreden zijn.
Net als Liesje.
Nou ja, meestal dan.