JeHet boekje 'Taal is zeg maar echt mijn ding' van
Paulien Cornelisse gelezen. Over allerlei taal dingen, en gelukkig ook over mijn grootste ergenis. Op taalgebied dan. Dat iedereen altijd maar je gebruikt als ze ik bedoelen. Echt. Let er maar eens op. Hele televisie interviews vol met je. Terwijl het toch echt over hen zelf gaat.
Ik was verdrietig wordt dan iets van 'dan ben je emotioneel he'. Of ik was stom: 'dan maakt je fouten'.
Aaarch.
Ik heb gezegd.
Ren Zeppo RenVoor iemand die het liedje 'ren Lenny ren' hooguit een keer of twee gehoord heeft, moet ik er vaak aan denken. Nou ja, niet letterlijk aan het liedje, maar dan meer aan mijn eigen bewerking. Waarbij Zeppo Lenny vervangt. En dan zing ik het niet eens, het is meer een -in gedachten- roepen van ren Zeppo ren.
Waarbij ik als het ware naar mezelf kijk. Over de gangen. Ren. Naar een afspraak. Ren. Over het station. Ren. Nog even een boodschap. Ren.
Soms met licht medelijden met mezelf (fuck, wat maak ik het mezelf toch altijd zwaar, waarom wíl ik toch zoveel) en soms met plezier. Kijk me gaan mama! Met losse handen!
Ongeveer mijn huidige klus qua werk zeg maar. Waarin ze de banen van twee mensen (echt!) en nog wat extra klussen in één functie hebben gestopt en deze gekke Henkie het werk doet. Niet voor twee salarissen trouwens, das wel jammer. Met soms een 'waar ben ik in vre-des-naam aan begonnen, waarom wou ik dit toch', maar meestal een met losse handen gevoel.
Toe dan maar.