Zeppo

Weeklog
Op het werk in drie dagen knokken naar het ondiepe gewatertrappeld.
Voordeurslot en voordeurglas laten vervangen na mislukte inbraakpoging.
Misselijke Lies over me heen laten spugen.
Sleepwagen gebeld toen de auto -net helemaal ingepakt- niet wilde starten.
Buikkramp Lies getroost. Overdag en 's nachts en 's nachts en 's nachts.

En dan.
Toen een gat graven en er in gaan liggen best een prettige optie leek.
Een treinkaartje Den Haag gehaald. Stad wakker zien worden. Kroket gegeten. Prinsesserompertjes voor Lies gekocht. Thee gedronken.

Morgen nieuwe week.

Abseilen
Ik ben survivalen. Op het werk.
Nee niet met het werk, niet in de Ardennen en niks vlotten bouwen.
Iedere dag op het werk watertrappelen.
Hoofd boven water houden.

En hopen dat ik niet crash.

Doeiiiiii
'Toedeloo' zet ik onder een mail, om haar, de ontvanger te pesten.
'Tudels!' schrijft ze terug. Brrrrrr das nog enger.

En van welke afscheidsterm trekken jouw tenen krom?

Kiekeboe
Volgens de boekjes zou het pedagogisch zeer verstandig zijn. Zeker nu ze qua leeftijd op de grens voor verlatingsangst zit. Dus lief deed het een keer. Lapje voor zijn hoofd. Lapje weg. Lachen.

Kijk daar ben ik weer, zelfs als je me niet ziet ben ik er.

Maar ik weet niet of dit nou de bedoeling was. Dat ze, zodra ze d'r koeiedoekje in de hand krijgt het doekje voor het gezicht houdt. Om het na een tel of drie weg te trekken. En dan kijken of ik wel verbaasd ben. En dan nog een keer en nog een keer.

Ja. Ik ben verbaasd.

Van oude menschen, de dingen die voorbij gaan
Ze vertelt tussen neus en lippen door. Oom I is dood. Ik denk aan de laatste keer dat ik oom I zag. Hij was op bezoek om ons te condoleren, en hij en oom G. -die trouwens geen oom was- stonden op de stoep. Ik liet ze uit en G. zei licht aangedaan 'dag leutje wicht, dat mag ik toch wel zeggen he, dat zei je vader altijd: 't leutje wicht'.

Mijn vaders beste vrienden. De drie musketiers. Ze gingen samen uit. Biljarten. Uit eten. Een dagje naar de Rai. Waarbij ik, 12, 13 toen, Jager Meister voor ze moest halen toen ze al drie gratis keer 'geproefd' hadden. Altijd lol. Twee weken voor dat afscheid op de stoep waren ze een dag samen naar de wadden gegaan. Bij het opruimen van vaders jas vond ik het bonnetje voor de fietsenhuur. Drie herenfietsen.

Na die dag dacht ik regelmatig aan langsgaan. Wat ik niet deed. In het begin niet uit gene. Ik zou maar gaan huilen. Later niet omdat het er niet van kwam. Het was te ver, ik had wat anders te doen, ik zou nog wel eens, en weer een jaar voorbij. En nu is I overleden. 'G. dan?', vraag ik gretig. G., ik kan nog bij G. langs. 'Ach kind', zegt mijn moeder 'die is al lang dood'.

Voorbij, voorbij.

Knuffel


De laatste tijd proberen we de knuffel te pushen.
Zoals zijn Schaap.
Waar wij gek op zijn. En waar Lies best even leuk mee lachen wil voor de foto. Als er daarna weer iets in de box mag om aan te plukken, mee te draaien of te slaan. Iets met een rammel, een pling of een knisper.
Toe dan maar.
Al levert dat niet half zulke schattige plaatjes op...

Ik ook van jou
De belastingaangifte invullen, een soepje koken of desnoods, ondanks dat ik er een hekel aan heb: een muurtje witten. Geen probleem voor mensen waar ik om geef. Maar een letterlijke aai over de bol? Een fris 'wat fijn om je weet te zien?'. Vergeet het maar.

Thuis wel hoor, moeiteloos zelfs, maar verder? Met afgunst zie ik het gemak waarmee kennis P. even met zijn hand je schouder kan raken. Vanzelfsprekend en spontaan. Werelden verwijdert van het ongemak waarmee ik de omhelzing van vriendin S. onderga. Met wie ik zo gezellig op stap was gisteren. Aan de omhelzing voegt ze nog een 'ik ben zo blij met zo'n mooie vriendin als jij' toe.

Ik doe van tut tut tut en mompel 'zo mooi ben ik anders niet', als iemand die een compliment op een kledingstuk afwimpelt met een 'uitverkoopje hoor'. S. maakt er dan maar een fijne vriendin van. Waarop ik nog iets 'ja leuk dat samen op pad kunnen' uit weet te brengen.

Tenenkrommend.