Zeppo

Test
Daar zitten we dan. Op last van het consultatiebureau. Slechts een uur na de afgesproken tijd zijn we al aan de beurt. Assistent-assistent kinderarts stelt vijftig vragen en prikt in het protesterend kinderlijf. Wachtkamer. Assistent kinderarts stelt vijftig vragen en prik in het protesterend kinderlijf.

Na overleg met de kinderarts, voor ons dus wachtkamer, luidt het oordeel dat alles aan haar goed is, behalve de grove motoriek (lees: het lopen). Juist. Dat wisten wij ook. En dat ze in dat lopen wel een gestage progressie heeft, dus dat er hoogstwaarschijnlijk helemaal niks essentieels met haar aan de hand is. Juist. Dat dachten wij ook.

Maar haar linkeroor staat wel een beetje laag.
Die van haar vader ook trouwens.
En een laag linkeroor kán een teken van een erfelijk bepaald syndroom zijn.
Dus mag het linkeroor, het rechtoor en het gehele gezicht op de de foto (uitdaging: een razend kind van anderhalf het hoofd nog drie graden laten draaien zonder haar aan te raken)
en daarna (ook al een feestje) mag ze bloed laten prikken.

Vier uur later zijn wij uitgeput. Het kind in kwestie zingt in de wagen.
Ik vrees even dat we in een 'ben jij geschikt voor de landmacht?' spot zitten.
Waarbij alleen de kleine 'trooper' door de test is gekomen.

Nog drie weken tot de uitslag.

Belegen
Lief heeft -nu de meeste mensen alweer over het ergste heen zijn- de sudoku ontdekt. Het begon met zondagmiddag even rommelen in die van de Automatiserings Gids. Nog aanvaardbaar gedrag. Vervolgens kwam de Volkskrant sudoku en nu heeft hij een boekje.

Een sudokuboekje!

Tijdens gesprekken zie ik zijn blik regelmatig even afglijden naar het ding en als we uitgepraat zijn zit hij er uren mee op de bank. Allemachtig, een man met een puzzelboekje. Hoe vertel ik het mijn vrienden zal ik maar zeggen.

Ondertussen betrap ik mezelf erop dat het wel iets heeft. Die man en zijn boekje. Iets gezelligs. Iets knus. 'Gaan we later', zeg ik 'als we met pensioen zijn samen naar de wadden? En dan ga jij puzzelen en dan nemen we een hond die met wapperende oren naar de zee rent en dan lees ik de krant'. Een beeld van ultiem geluk (vooral gedragen door die wapperende oren, maar ondersteunt door het puzzelboekje) dringt zich aan mij op.

Ok. Ik geef het toe.
Ik ben vermutst.

Model
We hebben er pas een paar binnen, maar wat zijn ze mooi, de foto's die zij van haar maakte!

De macht van het woord
Ik ben gemakkelijk. Zo ben ik opgevoed, en misschien ben ik er niet verstandig van geworden, maar wel gelukkig. Das ook wat waard.

Als ik moe of ziek ben, mag ik voor de tv hangen.
Als er het avond eten me niet aanstaat, mag ik iets anders.
Als iets grotelijks mijn hebzucht op wekt, koop ik het.

En ik zie niet in waarom dat voor Lies anders zou moeten zijn. Dus hangt ze met een doorkomende kies voor baby-tv, eet ze lasagna van de bio-traiteur als er rode kool op tafel komt en krijgt ze regelmatig een zakje balonnen.

Sommige dingen moeten wel. Eigen bestwil enzo. In bad. Naar bed. Neusspray bij verkoudheid. Jas aan als het koud is. Ondanks haar duidelijke weerzin. Die ik trouwens prima kon weerstaan.

Tot het woord in haar leven kwam.
Het vijftiende woord ongeveer, en de articulatie laat nog iets te wensen over, maar het hoofdschudden maakt wat dat betreft veel goed. Nee.

En vreemd genoeg is het moeilijker dan het oorverdovende gekrijs. Dat simpele nee. Het mensje dat nee zegt, terwijl ik ja doe. Misschien voelt ze mijn seconde van twijfel. Want gillen is uit. Nee is in.