Zeppo

Schuld en boete

Het kind
"Hoe straffen jullie je kind dan?", vroeg de vriend aan lief. Dit nadat vriend had uitgelegd dat hij zijn dochter van net drie onder de koude douche zette na een 'ongelukje' en lief daar verbaast op had gereageerd. Tja, hoe straffen wij ons kind. Niet eigenlijk. Nou weinig. Ze is wel een keer of drie op de gang gezet geloof ik. Dat was in de periode dat ze begon te slaan. Maar voor de rest? Wat ze wil mag ze meestal wel en wat ze moet wil ze meestal wel.

De regels zijn licht. Voor alle drie eigenheimers in huis staat je eigen gang gaan hoog op de agenda. En daar moet je niet teveel voor gaan liggen. Aankondigen werkt, onderhandelen, een keuze geven, en bovenal een gebbetje maken. Bij ons ook trouwens;-).

De moeder
Ze leeft en is gelukkig. Volgende week gaat ze van het verpleeghuis naar haar bejaardenflatje. Bijna al haar meubels worden verkocht, omdat ze er niet passen. Zeker niet samen met haar rolstoel. Maar ze is blij. Tweede kerstdag zat ze met ons aan haar eigen keukentafel. Voor de laatste keer. Ze rekende voor dat ze er 27 jaar had gewoond. 'Mooie jaren', zei ze 'veel gefietst en foto's gemaakt'. Bij het weggaan 'het was een fijne laatste dag'. En daar ging ze de rolstoeltaxi in zonder een traan te laten. Met een hoofd vol plannen voor haar níeuwe huisje.

Veertien jaar geleden overleed mijn vader door, volgens de huisarts 'een schandelijke misser van het ziekenhuis' en volgens de behandeld specialist 'de wet van Murphy'. En nu leeft mijn moeder door wat de specialisten 'een wonder'noemen. Mijn geloof bevat geen predestenatie, laat staan een kosmische weegschaal van eerlijkheid. En toch voelt haar nog leven als wiedergutmachung.

en ik
Straf? Wiedergutmachung? Het is vooral 'smooth sailing'. Het vele werken is gewend voor mij en de mijnen. Het is druk, heel druk soms, maar tegelijk een feestje. Nog drie weken en ik ga terug naar mijn oude werk voor een nieuwe klus. Of het slim is om terug te gaan? En niet het aanbod om te blijven (en dan voor vier dagen) aan te nemen? De tijd zal het leren. En anders moet ik op de blaren zitten.