Zeppo

Kerst
Voor ik het vergeet,
voor wie 'm niet over de post kreeg:

(ja we zijn gezwicht, maar ze heeft in ieder geval geen kerstmuts op zal ik maar zeggen)

Vrij
Postjes schrijven zit er echt niet in hoor, zo in de vakantie van het grote niks. Een fotootje maken, dat lukt nog net...

Bomen
Lief was ongekend opgewonden. Hij sprak alleen nog maar in uitroeptekens. De bomenman is er weer! Op de brug! Ze zijn heel mooi dit jaar! En niet duur! Om er voozichtig aan toe te voegen dat ik er natuurlijk nog wel even over nadenken mocht, tot zaterdag ofzo. Terwijl zijn hele lichaamstaal 'nu, Nu, NU!' riep.

Dus gingen we nu.

De bomenman pakte net een prachtexemplaar uit. Hoog, breed, glanzend. Ik straalde. Die moest het zijn. Maar nee, dat was een nordinogwat en die was duur. Ok, op naar de andere bomen. Het jaarlijks ritueel van kijken, draaien, keuren kon beginnen. Een half uur en een verkleumde Lies later hadden we het teruggebracht tot twee betaalbare bomen.

'Kies jij maar', zei ik.
'Ik neem die Nordinogwat', sprak lief.
He?
'Die grote Nordinogwat'.

De auto moest gehaald. Het monster in huis gesleept. De uit de kelder gehaalde lampjes besloegen nog geen halve boom. De beschikbare versiering hangt er wat verloren bij. Maar jee, wat is ie mooi!

Het kerstcadeau
Een week of drie geleden begon lief er over. Dat hij een kerstcadeau wist en dat ik het deze keer niet ging raden. Ik raad het namelijk altijd.

Vandaag kwam hij thuis met de doos. 'Gekookte worst' stond er op. Het was duidelijk dat we het nooit vol gingen houden tot kerst.

In de doos trof ik een plastic zak -Blokker- met iets vormeloos eronder. 'Niet schrikken hoor, niet schrikken, niet schrikken'.

Van schrik deed ik een stap terug.

Lief haalde de zak eraf en ik schrok. 'Helemaal legaal hoor, kijk daar is hij gevonden'. Ik hoorde het al niet meer. Kon alleen maar kijken, even heel voorzichtig aanraken. Een opgezette ransuil. Vanaf de boekenkast loert ie nou naar me. Het enige niet geraden kerst cadeau.