Zeppo

Dagelijkse kost
Nu, op vakantie, vallen alle dagelijkse excuses weg. Niet druk druk druk van werk via creche naar huis en dan maar een bakje bliepen. Ik kan gewoon koken. Eh ja. Koken. Hoe deed ik dat ook al weer?

Na de eerste poging is de keuken een slagveld. Wat nog dragelijk zou zijn geweest als niet de helft van mijn bonenschotel linea recta in de vuilnisbak was verdwenen. Alleen Lies at meer dan een paar hapjes van haar -gepureerde- versie. Maar zij is Olvarit gewend. Smakeloosheid in een potje.

Ik overweeg om de rest van de vakantie uit eten te gaan.
Gewoon weer bakjes op te bliepen.
Uitsmijters te bakken.
Me kortom verslagen te verklaren.

Maar niet na nog één poging. Twee misschien. Dus kom, help me. Wat is onmislukbaar, lekker en past qua recept in de commentbox van een log?

Ik ga op vakantie en ik neem mee...
Na het horen van wat post bevalling bloedbad verhalen, dacht ik vorig jaar: 'laat ik goedkoop 'wegwerpondergoed' mee naar het ziekenhuis nemen'. Dus even naar de HEMA. Tien voor 7 euro. Model groot & katoenerig.

Zo. Geregeld.

Zestien uur en twee onderbroeken na opname was ik weer thuis. Met acht overgebleven groot & katoenerig. Die behoorlijk lekker zaten. En ach, het was kraamtijd, dus comfort ging duidelijk voor schoonheid.

Inmiddels de kraamtijd verlopen. Ruim verlopen. De onderbroeken zijn niet alleen groot & katoenerig, maar ook verwassen. En nu rijst de vraag: gaan ze mee op vakantie komende zaterdag? Is dat wijs? We zijn dan wel al tien jaar bij elkaar, maar is dat een vrijbrief om groot & katoenerig te gaan? Kan ik niet beter alleen die prachtige tussen vloeipapier bewaarde schoonheden meenemen?

Hmmm.

Als ontspannen wordt. Rose drinken, strandtenten, einde middagzon, spelende Lies wordt. Boeken lezen, benen strekken, gegrilde kippen eten in het gras wordt. Dan doet het ondergoed er niet mee toe zal ik maar zeggen. En wanneer dat niet het geval is. Het meer een zieke baby, verkleumde lief, lekke band, vochtig haardhout en was ik maar op het werk vakantie wordt. Dan gaat er niks boven een comfortabele onderbroek. Inpakken dus maar.

Domweg gelukkig
Precies een jaar geleden zette ik de computer uit. Bevallen en mail lezen gaat maar tot een bepaald punt samen. Zes uur later lag ze op mijn buik. En het bleek alles wat ze zeggen.

Vermoeiend.
Geweldig.
Verrassend.
Tijdrovend.
Liefdevol.

Wat ik me alleen niet beseft had was dat het zo relativerend zou zijn. Ik heb een kind. Ik heb een man. Ik heb een baan. Ik ben blij als de kranten gelezen en de vriendinnen gesproken zijn. En voor de rest kan ik me niet druk maken.

Geen tijd voor.
Geen energie voor.
Een onverwacht recept om domweg gelukkig te zijn.


Fotobijschrift: Tubbies kijken

Samen
Als ik mijn hoofd om de hoek van de kamer steek lacht ze en wijst met haar vinger naar de tv. Teletubbies! Ze zit al een tijdje te kijken en ik kijk naar haar.

Haar kleren vertellen van een mooie dag. Bruine vlekken van het natte theezakje waar ze bij de Meietuin mee speelde. Rode vlekken van de stukjes paprika uit mijn bakje kip tandori. En nog wat vlekken die ik niet herken. Eigen avonturen.

Als ik naast haar ga zitten pakt ze mijn hand. Ze streelt me met haar duimpje, tot ze weer naar de Teletubbies moet zwaaien. Ik aai over haar haar. Nog elf dagen en dan zijn we een jaar samen. Ik en de kleine vrouw.