Zeppo

Maandag gehaktdag

Sinds kind en drukke baan ben ik verandert van een 'ach dat zien we wel, dat hoeven we toch niet vast te leggen vrouw' in een horizontaal geprogrammeerde vrouw.

Niks niet: moeten die boeken al terug naar de bibliotheek, wanneer zijn ze verlopen, kijk jij even, gaan we dan dit weekend of toch niet? Iedere maandagavond is biebavond. Niet bij nadenken. Vrijdag boodschappen. Zaterdag speelotheek. Alle moetens op de cruise control, zodat ik mijn energie spaar voor leuke dingen.

Zoals tv kijken. Hoewel ik ook daarin al verdachte structo trekjes begint te vertonen. Wat wil je ook met iedere avond (ja, ie-de-re avond) een herhaling Dalziel en Pascoe*. Lies naar bed, pot thee, grote zucht onderuit op de bank en kijken.
Héérlijk!

* link

Tja

Mijn teamleider is weggekaapt dus moet er een nieuwe komen. En wel direct. Niks vacature opstellen en openstellen, maar 'iemand uit het netwerk' die fluks op gesprek kan om zo in te stromen. Een 'hele goeie', die tot mijn verbazing een cv heeft dat amper van het mijne afwijkt.

'Tja', legt mijn manager uit, 'het is een gevoel.... ik zie het jou gewoon niet zo doen'. Waarop een uitleg volgt die ik al eerder heb gehoord en die dus vast wel waar zal zijn. Iets over te direct, te cynisch en een mond die te weinig dicht gehouden wordt. Ook over goede kennis van zaken, hard werken, dingen gedaan krijgen en enthousiast. Maar die houding he.

Dus moet ik nadenken. Of ik moet beter in het malletje gaan passen, of ik moet een malletje vinden dat beter past. Maar hoe? Of waar?

Supermam

Mijn held van de dag is gisteren over een stoepje gestruikeld. Ja, dan kan met helden. Sommige vliegen als superman over de daken, en sommige struikelen zelfs over een stoepje. Zoals mijn moeder.

Tachtig en gestruikeld.
Heup gebroken.
En vandaag belde ze uit het ziekenhuis.

Hoe het met Lies ging vandaag. En wat ze aan had. En hoe het op het werk was.
Ik hóór het haar visualiseren door de telefoon. Visualiseren en genieten.
En die heup? O ja pijn. En die vervloekte katheter was ze ook he-le-maal zat, zo doorlopend het gevoel dat ze héél nodig moest.

Boos was ze.
Maar zeuren en janken?
Nope.

Plopsa
Tot nu toe heb ik Lies ver weten te houden van Kabouter Plop. Ok, ze heeft inmiddels al vier keer zoveel dvd's als ik, en kijkt volgens alle normen te veel tv, maar dus géén Plop. Maar ja, ze praat natuurlijk wel eens met andere kinderen... En dus ging het gisteren 'mama? mammmaaa?'

Ik keek en zag. Het kind. T-shirt aan. Iets te bol staande luier. Blote benen in roze regenlaarzen. Fleece dekentje om hoofd en schouders geslagen.

'Mama, ik ben kabouter Plop'.

Nog nooit zo'n leuke kabouter gezien.