Zeppo

Eén na laatste dag
Dat ben ik, daar rechts.
Ben ik echt zo breed? Ik val nog wel zo goed af.

Maar goed, ik dus. Op mijn één na laatste dag.
Naast me J. Kamergenote. Topper.



Iets verder op N. De vrouw die mij komt vervangen.
Ook een topper, alhoewel iemand die m'n 'kindje' overneemt natuurlijk nooit goed genoeg kan zijn...

Donderdag de allerlaatste dag.
En vanaf volgende week: een nieuw uitzicht.


(met dank aan hem voor de foto)

Vier!

En dan ben je vier.
Een feestje natuurlijk.
Kadootjes, taart, kaarsjes uitblazen. Alles al zoveel keer, door zoveel mensen gedaan.
Clichématiger kan het niet worden.
En toch. Mijn meisje en haar vier kaarsjes. Unieker is er niet.

Zwart besje
Ja, ja, ja, het is zover! In mijn nieuwe baan krijg ik een blackberry. Eindelijk. En nu wil ik er mee gaan pochen natuurlijk, alleen, waar? Het gros van de mensen die ik ken is absoluut niet geïnteresseerd in zo'n smartphone. Sterker nog, over het algemeen moet ik eerst gaan leggen wat een blackberry is.
Terwijl de hele lol bestaat uit het ding achteloos op tafel leggen en dan een gepast 'Oooooh' krijgen.
Nou ken ik ook wel mensen die wél voor een blackberry gaan, maar die hébben er al één. Al lang zelfs meestal. Dus dan valt er ook niet meer te patsen.

Maar deze week kwam het toch.
Nog voor het ding in mijn bezit is zelfs.
Terwijl ik mijn haar liet kleuren bij de Kinkies (lees: kapper waar de cliëntèle zich meestal een hippe kleur laat aanmeten in plaats van ontgrijzen) kletste mijn kapper wat over zijn nieuwe telefoon en wat die allemaal kon. 'Is dat meer dan een blackberry?', vroeg ik. Als oude vrouw kan je dat moeiteloos maken, die jongens van twintig verwachten niet anders. Waaraan ik toevoegde dat ik een blackberry kreeg.

Diepe diepe bewondering was mijn deel.
Als dank voor mijn 'fifteen seconds of blackberry fame' heb ik 'm een vette fooi gegeven. En eeuwige dankbaarheid.