Zeppo

Nog iemand hier? Ik zit (tijdelijk?) op Twitter te snateren en ben te volgen als kloppenburgs. Zou het heel leuk vinden om jullie daar te lezen!

Beelden



Mijn uitzicht op het bureau,
Mijn uitzicht uit het raam,

Het vakantiehuisje waar we waren, alle drie en
het hotel met Spa waar we naar toe gaan, met z'n tweetjes.

Een maand in een notendop.

Je
Het boekje 'Taal is zeg maar echt mijn ding' van Paulien Cornelisse gelezen. Over allerlei taal dingen, en gelukkig ook over mijn grootste ergenis. Op taalgebied dan. Dat iedereen altijd maar je gebruikt als ze ik bedoelen. Echt. Let er maar eens op. Hele televisie interviews vol met je. Terwijl het toch echt over hen zelf gaat.

Ik was verdrietig wordt dan iets van 'dan ben je emotioneel he'. Of ik was stom: 'dan maakt je fouten'.

Aaarch.
Ik heb gezegd.

Ren Zeppo Ren
Voor iemand die het liedje 'ren Lenny ren' hooguit een keer of twee gehoord heeft, moet ik er vaak aan denken. Nou ja, niet letterlijk aan het liedje, maar dan meer aan mijn eigen bewerking. Waarbij Zeppo Lenny vervangt. En dan zing ik het niet eens, het is meer een -in gedachten- roepen van ren Zeppo ren.

Waarbij ik als het ware naar mezelf kijk. Over de gangen. Ren. Naar een afspraak. Ren. Over het station. Ren. Nog even een boodschap. Ren.

Soms met licht medelijden met mezelf (fuck, wat maak ik het mezelf toch altijd zwaar, waarom wíl ik toch zoveel) en soms met plezier. Kijk me gaan mama! Met losse handen!

Ongeveer mijn huidige klus qua werk zeg maar. Waarin ze de banen van twee mensen (echt!) en nog wat extra klussen in één functie hebben gestopt en deze gekke Henkie het werk doet. Niet voor twee salarissen trouwens, das wel jammer. Met soms een 'waar ben ik in vre-des-naam aan begonnen, waarom wou ik dit toch', maar meestal een met losse handen gevoel.

Toe dan maar.

Eén na laatste dag
Dat ben ik, daar rechts.
Ben ik echt zo breed? Ik val nog wel zo goed af.

Maar goed, ik dus. Op mijn één na laatste dag.
Naast me J. Kamergenote. Topper.



Iets verder op N. De vrouw die mij komt vervangen.
Ook een topper, alhoewel iemand die m'n 'kindje' overneemt natuurlijk nooit goed genoeg kan zijn...

Donderdag de allerlaatste dag.
En vanaf volgende week: een nieuw uitzicht.


(met dank aan hem voor de foto)

Vier!

En dan ben je vier.
Een feestje natuurlijk.
Kadootjes, taart, kaarsjes uitblazen. Alles al zoveel keer, door zoveel mensen gedaan.
Clichématiger kan het niet worden.
En toch. Mijn meisje en haar vier kaarsjes. Unieker is er niet.

Zwart besje
Ja, ja, ja, het is zover! In mijn nieuwe baan krijg ik een blackberry. Eindelijk. En nu wil ik er mee gaan pochen natuurlijk, alleen, waar? Het gros van de mensen die ik ken is absoluut niet geïnteresseerd in zo'n smartphone. Sterker nog, over het algemeen moet ik eerst gaan leggen wat een blackberry is.
Terwijl de hele lol bestaat uit het ding achteloos op tafel leggen en dan een gepast 'Oooooh' krijgen.
Nou ken ik ook wel mensen die wél voor een blackberry gaan, maar die hébben er al één. Al lang zelfs meestal. Dus dan valt er ook niet meer te patsen.

Maar deze week kwam het toch.
Nog voor het ding in mijn bezit is zelfs.
Terwijl ik mijn haar liet kleuren bij de Kinkies (lees: kapper waar de cliëntèle zich meestal een hippe kleur laat aanmeten in plaats van ontgrijzen) kletste mijn kapper wat over zijn nieuwe telefoon en wat die allemaal kon. 'Is dat meer dan een blackberry?', vroeg ik. Als oude vrouw kan je dat moeiteloos maken, die jongens van twintig verwachten niet anders. Waaraan ik toevoegde dat ik een blackberry kreeg.

Diepe diepe bewondering was mijn deel.
Als dank voor mijn 'fifteen seconds of blackberry fame' heb ik 'm een vette fooi gegeven. En eeuwige dankbaarheid.