Zeppo

Déjà vu
De smaak van rijpe aardbeien, de geur van pasgemaaid gras, de pijn bij de tandarts. Ik ben het niet vergeten denk ik, maar toch, iedere keer als ik mijn tanden in de aarbei zet, of de tandarts zijn boor in mijn tanden zet, weet ik het weer echt. Pats voor de volle honderd procent.

Zo wist ik ook van verdriet. Van die steen op je borst en de zwaarte van het lijf, de fysieke zwaarte van het zeulen met je eigen lijf en die steen op je borst. En nu ik het weer voel is het bijna een oude bekende. Geen vriend, maar wel iemand die ik met een 'o daar ben je weer' kan begroeten. Lang weggeweest.

Zoals ik bij de tandarts naar het plafond kijk en onderga. Tot het voorbij is.