TestDaar zitten we dan. Op last van het consultatiebureau. Slechts een uur na de afgesproken tijd zijn we al aan de beurt. Assistent-assistent kinderarts stelt vijftig vragen en prikt in het protesterend kinderlijf. Wachtkamer. Assistent kinderarts stelt vijftig vragen en prik in het protesterend kinderlijf.
Na overleg met de kinderarts, voor ons dus wachtkamer, luidt het oordeel dat alles aan haar goed is, behalve de grove motoriek (lees: het lopen). Juist.
Dat wisten wij ook. En dat ze in dat lopen wel een gestage progressie heeft, dus dat er hoogstwaarschijnlijk helemaal niks essentieels met haar aan de hand is. Juist.
Dat dachten wij ook.Maar haar linkeroor staat wel een beetje laag.
Die van haar vader ook trouwens.
En een laag linkeroor kán een teken van een erfelijk bepaald syndroom zijn.
Dus mag het linkeroor, het rechtoor en het gehele gezicht op de de foto (uitdaging: een razend kind van anderhalf het hoofd nog drie graden laten draaien zonder haar aan te raken)
en daarna (ook al een feestje) mag ze bloed laten prikken.
Vier uur later zijn wij uitgeput. Het kind in kwestie zingt in de wagen.
Ik vrees even dat we in een 'ben jij geschikt voor de landmacht?' spot zitten.
Waarbij alleen de kleine 'trooper' door de test is gekomen.
Nog drie weken tot de uitslag.